there's a first time for everything

Zondag is hier gewoon een werkdag dus was dit mijn eerste werkdag. We moesten ons om 8 uur 's ochtends melden en omdat Ottie nog niet klaar was toen de jongens vertrokken om te lopen naar SOS, pakte we om 7u45 de taxi (voor maar 1 DJ). Hierdoor waren we 5 min te vroeg en moesten we eerst nog 15 min wachten voordat het klaslokaal open ging. Alle afspraken  hier gaan namelijk via Jordaanse tijden: ongeveer een tijd afspreken en dan nog 10 min erbij tellen. Kortom: Ideaal voor mij!!

De eerste les bestond uit een klas van 8 schattige kindjes van een jaar of 6. Ik verbaasde me hoe goed ze al Engels kunnen, tellen is geen probleem en een aantal kunnen zelfs al alles opschrijven wat wij hen leren. Samen met Otti (mn kamergenootje en collega) oefende we standaard gesprekjes om elkaar gedag te zeggen en naar elkaar naam te vragen. Vervolgens deden we leuke spelletjes met cijfers zodat ze al spelende wijs sneller bekend worden met de cijfers. Ons lesuur was echt razendsnel voorbij. Helaas zouden we pas om 11uur weer les geven dus hadden we nu van 9 tot 11 niks te doen en zijn even wat Jordaanse thee gaan scoren en in een winkelcentrum gaan rondslenteren.

De volgende les wat wel wat moeilijker, het waren kinderen van 4 jaar die nog geen Engels konden verstaan dus alles moest met handen en voeten. De oplossing was weer een spelletje met ze te doen, dit maal door te tellen en te springen. Otti en ik deden fanatiek mee met de kinderen: “arms.. legs.. JUMP!” Helaas ging het fout. Terwijl ik voor de zoveelste keer sprong strekte ik mijn armen zo ver mogelijk uit. Niet rekening houden met het lage plafon deed ik vrolijk mee met de kids. Maar omdat ik langer ben dan een gemiddelde Jordaanse vrouw (en omdat ik hoog kan springen?) klapte de plafon ventilator tegen mijn hand aan terwijl ik de lucht in sprong. Ik hoorde de klap en voelde een lichte tik. Toen ik naar mijn vingers keek wist ik genoeg: mn middelvinger was gebroken.

Ik snap niet hoe het kan maar ik bleef extreem rustig. Meteen liep ik weg van de kinderen naar het hoofdkantoor en gaf iedereen opdrachten wat die gene moest doen. De een moest een doek halen, de ander water, de derde moest een auto gaan pakken en weer een ander moest Jo en Luc bellen zodat ze mijn verzekering papieren mee konden nemen naar het ziekenhuis.

De pijn begon pas te komen op weg naar het ziekenhuis. Vooral tijdens de röntgenfoto’s (toen ik nog geen verdoving had gekregen) en tijdens het twee keer terug zetten van de middelvinger (de eerste keer was niet goed gelukt bleek uit de tweede scan) klonk ik echt alsof ik aan het bevallen was zo erg was ik aan het schreeuwen en puffen.

foto: na de eerste keer mn vinger terug zetten; toen stond het dus nog niet goed blijkt uit de xray.

Nadat ik behandeld was kreeg ik een spalkje om de middelvinger en werd mijn hele hand ingezwachteld met verband. Helaas mocht ik geen kleurtje kiezen. De totale kosten (die ik gelijk zelf moest neer leggen) vielen lager uit dan verwacht. Natuurlijk moesten we in een apart hokje helpen met het opstellen van een Engelse rekening voor de verzekering. En terwijl Ramez (AIESEC) als tolk fungeerde jammerde ik tegen hem dat ik nog nooit eerder wat gebroken had. “well kiet, there’s a First time for everything”.

Na de rekening te hebben betaald gingen we allemaal terug nog SOS om daar te lunchen en om de kinderen te laten zien dat het goed met me ging. We kregen een géwéldige lunch voorgeschoteld van geroosterde kip met van alles er omheen. Ik heb me tonnetje rond gegeten en daarna hebben we gespeeld met de kinderen die in dat huis woonde. Elk huis heeft ongeveer 10 kinderen met verschillende leeftijden en één moeder. De directeur van sos Irbid is de het vader figuur van alle  kinderen.

Toen ik vertrok om naar huis te gaan bleek mijn vinger nog steeds te bloedde en was dit door het verband heen gekomen. Dus moesten we weer naar een kliniek toe om er naar te kijken. Deze dokter was boos over mijn vorige behandeling. Het verband met het spalkje gaf te weinig steun en de snee in mn vinger had gehecht moeten worden.  Voor de tweede keer die dag lag ik op de behandelbank om verdovingen te krijgen. Daarna werd de snee gehecht en kreeg ik gips om de middelvinger en de ringvinger (mocht ook hier geen kleur kiezen).

Eenmaal thuis gekomen ben ik gaan slapen. ’s Avonds zijn we in de bergen naar de sterren en de stad gaan kijken wat erg mooi was en niet te vermoeiend. Om deze slechte dag nog even goed af te sluiten werd mijn moeders pinpas ingeslikt door de automaat, lucky me. Vandaag niet gaan werken, medicijnen gehaald, een xray laten maken en vooral lang uitgeslapen. de jordaanse sjaal die ik had gekregen van Nazar gebruik ik nu als mitella. Als ik mn hand veel gebruik merk ik dat het daarna pijn doet. Ik wil zoveel mogelijk blijven doen maar het is niet makkelijk. Typen met 1 hand gaat ook erg traag,te traag en onverwachte bewegingen of stoten doet veel pijn. Voorlopig maar het beste er van maken, wellicht vanavond weer even ontspannen shisha roken?..

Shukran!

Mijn eerste blog vanuit Jordanië met op de achtergrond de oproep van de moskee tot het gebed. Wij zitten gelukkig niet pal naast een moskee dus we worden er niet mee gewekt.

Alweer eergisteren ben ik geland in Ammam. Mijn eerste ontmoeting met Jordaniërs was al op het vliegveld. Nazar, onze soort van personal assistent (en goede vriend!), kwam naar mij toegelopen en gaf me meteen een knuffel: "Welcome to Jordan!" en ik kreeg meteen een echte Jordaanse sjaal in mijn handen gedrukt. Overal waar wij als buitenlanders over straat lopen roepen mensen dit naar ons. Waarop bij beleefd antwoorden: Shukram (dank u wel). Alle mensen zijn heel beleefd en erg behulpzaam. Je wordt midden op straat gewoon uitgenodigd voor een kopje Jordaanse thee. Deze thee is super sterk, heel zoet en gemengd met rozemarijn (erg lekker en goed tegen buikpijn). De man van wie we gisteren de thee kregen heeft 17 zonen bij drie verschillende vrouwen maar slaapt in een klein hutje naast zijn werkplaats. Ramadan vindt hij hypocriet en alcohol drinken doet hij ook gewoon. Ik weet nou niet of deze man mijn beeld van het Midden-Oosten veranderd of bevestigd. De beleefdheid en vriendelijkheid had ik in ieder geval niet verwacht, daar kunnen wij in Nederland nog wat van leren.

 De vriendelijkheid van deze mensen verdwijnt echter gelijke wanneer ze in de auto stappen. Ze zijn voordurend aan het toeteren, rijden met 4 naast elkaar op een twee baans weg, schelden elkaar uit tijdens het inhalen. In de anderhalf uur rijden van het vliegveld naar Irbid was ik dus ook erg geschokt van deze taferelen. Mensen dragen geen gordels, halen elkaar rakelings in waardoor de ander keihard moet remmen en slingeren over de weg om gaten te ontwijken. Vlak voor ons was er een kleine kopstaart botsing waardoor er 5 arabische mannen midden op de (snel)weg woedend naar elkaar aan het schreeuwen waren en bijna aan het vechten. Het deed mij erg denken aan Jerry Springer. Gelukkig werd ik na mijn terrorreis goed opgevangen in ons appartement door Johan en Luc, die hier al een aantal dagen waren. Ons appartement is erg groot, vooral omdat we er nu nog met zn 3'en in zitten. Ik slaap nu nog alleen op een  kamer maar een dezer dagen krijg ik een kamergenoot erbij, Ottilia (we call here Otti) uit Romenië. Een lieve meid met veel make-up die om alles lacht. Prima kamergenoot dus. De keuken is nog niet erg bruikbaar (goor en geen gas aangesloten) maar voorlopig is dat ook nog niet nodig. We gaan elke keer uit eten wat heel goedkoop is hier. Zoals gisteren hebben we 's middags kip met rijst groente en een soort sambal gegeten, erg lekker! Drie grote borden met rijst (kreeg de mijne geeneens voor de helft op), halve kip, drie water en drie cola. Totale kosten 8,5JD = € 8,4. Ook ons avond eten fallafel, soort turkse pizza met patat en een sperma sausje, is maar max 2JD (vet lekker, ideaal voor jou Ramón). Ik moet nog erg wennen aan het feit dat we alleen met onze rechterhand eten naar onze mond mogen brengen in het openbaar, anders is het een belediging. Als de Ramadan begint moeten we echter vaker thuis eten. Overdag zijn de restaurants gesloten en 'savonds zijn ze stamp vol. Daarnaast is het heel asociaal om te eten voor de neus van iemand die aan het vasten is. Dus over 2 a 3 weken moeten we de keuken helemaal kook klaar maken. Zelf koken op dit moment is nog geen optie, we hebben namelijk een probleem met de riolering. Niks spoelt meer door waardoor het water weer uit de putjes of uit de wc terug omhoog komt (ja, ook de drollen komen weer naar boven drijven). Als het goed is komen ze het vandaag maken, maarja, het is wel een zaterdag dat is net als bij ons ook weekend in de arabische landen. Vrijdag is voor hen een soort zondag, tot aan het middag gebed werkt niemand en is alles gesloten, daarna gaan er een paar dingen open maar niet veel. Zondag is gewoon een werk dag, dus morgen zal ik ook voor het eerst gaan werken bij SOS Children village. Ottie is mijn collega en samen gaan we dus Engels en Frans geven. Ze vertelde mij al dat haar eerste dag een ramp was: de kinderen aten hun kleurpotloden op, staken hun vingers in de ventilator en waren op de tafel aan het dansen. Er staat mij dus wat te wachten morgen..

Gelukkig mag ik nu nog een dagje chillen en rond snuffelen, we zullen vast vanavond weer even shisha(waterpijp) gaan roken met een verse smoothie ernaast (2 enorme shiha's, 2 thee, 4 verschillende smoothies en 4 water: 16 JD met 6 personen). Ook gisteren was hier dus weekend en hoefte ik niet te werken. Mijn kamer helemaal schoon geboend en opzoek gegaan naar bedlakens, die ik verdomme nog steeds niet gevonden heb waardoor ik nu dus nog op een handdoek slaap en onder een of ander goor deken. 's Avonds hadden we een AIESEC party (de organisatie waarmee ik in Jordanië ben, thank you!) met heel veel internationale studenten. Was heel druk en erg gezellig, veel interessante mensen ontmoet. Grappig weetje: Tot aan 23 uur mocht er geen alcohol geschonken worden, daarna kwamen de flessen vodka te voor schijn. Op die manier geven ze mensen die geen alchohol drinken de gelegenheid om een leuke avond te hebben maar weg te gaan wanneer er alcohol in het spel komt, want internationale studenten drinken natuurlijk wel. Ik hoefde gisteren dus ook geen rekening te houden met mijn kleding. In Ammam zijn ze sowieso veel makkelijker, er zijn genoeg vrouwen die er met blote schouders en korte broeken bij lopen. In Irbid, hoewel het een studentenstad is, zijn ze niet zoveel gewend. Mijn eerste avond over straat was erg apart, alsof ik over een catwalk liep. Alle mannen staren je na omdat ik dus 'te naakt' gekleed was. Ik had namelijk geen hoofddoek om en af en toe als mijn vestje naar beneden gleed zag je mijn bh bandje (OMG). Verder wel gewoon lange broek en dus een vestje aan gedaan, maar het mocht niet baten. Daarom ben ik gisteren middag gesluierd en al naar buiten gegaan om te lunchen, erg leuk en het hielp! Vooral op SOS schijnen ze erg geschokt te zijn als je een deco draagt dus dat wordt inpakken morgen.

Maar morgen is morgen, nu eerst ontbijten.
Tot de volgende blog!