jammer dan ramedan

Vandaag is het 4 augustus oftwel de vierde dag van ramadan. Het leven is totaal veranderd hier. 's ochtends is het rustig op straat en de winkels zijn overdag gesloten. 's Nachts daarintegen is het een drukte van jewelste op straat. Tot nu toe heb ik 1 goede ramadan dag gehad, de tweede dag. Die dag had ik veel te doen (lees: geen tijd om te eten) en als je de rest van de dag slaapt is het niet zo moeilijk om niet te gaan eten. Ik was enigzins trots op mezelf. Maar als je het echt wilt dan is ramadan niet heel moeilijk denk ik.Vannacht waren wij bijvoorbeeld ook op bezoek bij een Arabische familie die aan de ramadan doet. Bij het avond gebed zo rond 19:30 mag men weer gaan eten. De gehele familie/gezin komt bij elkaar op bezoek en iedereen neemt lekkers mee. Mansaf, Humus, falaffel en vele andere traditionele arabische gerecht verschijnen in kleine schaaltjes en de gehele tafel staat dus vol. Vanaf dit moment is het ieder voor zich. De truc is juist: niet te veel eten ineens na het avond gebed. Na het eten gaat iedereen naar huis om hem te chille met turkse koffie, thee en shesha. Het vreetfestijn is echter nog niet voorbij, de komende uren verschijnen voordurend zoetigheden op tafel waardoor je tanden uit je mond vallen als je er teveel van eet. Sommige mensen (kinderen) gaan nog even slapen om vervolgens rond 3:30/4:00 uur weer wakker te worden. De meeste mensen blijven echter de gehele nacht op om (nog meer) shesha te roken en thee (shy) te drinken. Voor het ochtendgebed wordt er weer gegeten. Nu wordt er dinner op tafel gezet, mansaf, Humus, falaffel en vele andere traditionele gerechten. Ja, men eet hier het liefst driemaal per dag het zelfde. Ditmaal gooi je jezelf zo veel mogelijk vol, dit is tenslotte waar je de rest van de dag op moet teren. Na dat je jezelf tonnetje rond hebt gegeten ga je slapen, het liefst tot aan het avond gebed (tenzij je moeder bent, dan moet er natuurlijk gekookt worden). Tegen de tijd dat je wakker wordt is het vasten al weer voorbij en kan je aanschuiven aan een tafel vol met traditioneel arabisch eten: Mansaf, humus en falaffel.

Het contrast

Zondag 24 juli was het zo ver : open dag @ SOS, iets waar de kinderen al weken naar uit keken. Iedereen had nieuwe kleren gekocht en praten al dagen over spongebob en spiderman. Voor ons was het ook erg prettig aangezien we net terug kwamen van een weekend dode zee en wadi rum en wij die dag niet hoefte te werken. Pas om 16uur moesten de stagaires zich melden en begonnen Annabel, Oti en ik met het sminken van de kinderen en het lakken van de nagels. De avond bestond uit optredens van de kinderen en verschillende loterijen (waarvoor je de loten kon kopen bij de kinderen, wij zijn nu allemaal arm). Iedereen van buitenaf die wil kon komen kijken, loten kopen en genieten van alle drankjes en donuts en dus SOS van binnen zien. Het was echt heel gezellig, de kinderen waren mega enthousiast en stonden stijf van de suiker en adrenaline! De avond eindigde natuurlijk met de traditionele Jordaanse dans "dubkeh" waar ik en Johan ons aan waagde maar het is niet makkelijk. Er waren meer dan 500 bezoekers van buitenaf gekomen en er werd veel gelachen en gedanst.

De rest van de week @ SOS was watl raar gezien heel SOS nog van slag was. Hoewel wij netjes optijd waren op maandag kwam geen kind op dagen voor de lessen dus zijn we maar mee gaan zwemmen 's middags (alleen meiden want man en vrouw zijn gescheiden met zwemmen). Dit was voor mij echt nieuw. Wij kunnen in Nederland allemaal zwemmen maar hier verdrinken ze als ze in het zwembad springen. Kinderen ter plekke leren zwemmen is ook moeilijker dan ik dacht, vooral met een gebroken vinger. De kinderen worden hysterisch als ze het water springen. Een meisje verdronk bijna omdat ze in het diepe bad sprong en niet kon staan, ik haalde haar hyperventilerend het zwembad uit. Vervolgens sprong ze 10 minuten later weer het zelfde diepe bad in waardoor ik weer voor bay watch moest spelen. Heb haar in totaal 4x eruit moeten vissen. De leraren die mee waren kunnen zelf ook niet zwemmen en hadden mij achtergelaten met de 30 gillende meiden die overal in het water aan mij hingen omdat ze zelf niet boven water konden blijven. Ze waren gefacsineerd door het feit dat ik zo goed kon zwemmen en wilde het graag leren maar ze zagen eruit als net geslachte kippen wanneer ze naast het zwembad op het droge zwembewegingen maakte. Het zwembad zelf was ook niet al te geschikt, het water was groen (water is schaars in Jordanie dus zwembaden zijn duur en water wordt vrijwel niet ververst) en het bad zelf was niet veel groter dan onze fusie (huiskamer) in leiden, en dat met 50 vrouw tegelijk, met de andere bezoekers mee geteld. Deze zwemles was totaal tegen mij verwachting in. Ik hoopte in mn bikini een beetje bruin te kunnen worden en af en toe een baantje te trekken met de kinderen. Daarintegen kwam ik terecht in een mini stink zwembad gekleed in een kindermajo en een hana montana tshirt omdat ik "gepast" gekleed moest zijn voor dit vrouwen zwembad!

Als contrast had ik deze week ook weer een totaal westerse ervaring. In een luxe buitenwijk van Amman waren we uitgenodigd door de Nederlandsche ambassade. Eenmaal daar werden we ontvangen met paling op toast, heineken en heerlijke witte wijn! We kregen te horen hoe Jordanie, voornamelijk politiek, er voor staat en dit is heel intressant om te horen van iemand uit Nederland omdat zij alles kon uitleggen naar ons systeem. Ook kregen we de gelegenheid om vragen te stellen maar helaas hadden we maar een uur en was de was snel voorbij. Omdat ik  nu toch in Amman was bleef ik bij mijn landgenoten slapen die op dit moment stage lopen in Amman en gingen we stappen! Het uitgaan en de club was totaal andere Jordaanse ervaring dan ik toe nu toe heb gehad. Vrouwen met hoofddoek kwamen de club niet in en alle meisjes binnen liepen in minirokjes. Alcohol werd rijkelijk geschonken en al helemaal aan ons omdat "Nederlanders zo gezellig zijn" volgens de eigenaar! Mijn aangepaste kleding die ik droeg was ineens minder gepast in deze totaal andere cultuur. Helaas zal dit soort uitstapjes niet meer voorkomen aangezien tijdens de ramadan alle clubs gesloten zijn.

 Hoewel de club dus westers was bleek de reis naar de club daarintegen weer totaal aan te sluiten bij mijn beeld van de Jordaanse beleefdheid. Omdat we de weg naar de club niet konden vinden vroegen we het aan een jongeman op straat. Zijn moeder liep met ons naar haar auto om het adres op te zoeken op de tomtom en het bleek toch wel wat verder te zijn dan we hadden gedacht. Jordaanse gedacht dus: "spring maar in de auto! wij brengen jullie wel". Wij waren echter met een groep van negen Nederlanders en het gezin was zelf al met vier dus zaten we uiteindelijk met dertien mensen in de auto. Met vijf meiden in de achterbak, vier Nederlanders en Jordaans broertje op de achterbank, moeder met dochter op schoot naast de bestuurder en Jordaans jongen achter het stuur en zingen maar: "We zijn er bijna, we zijn er bijna.."



Dit weekend heb ik in aqaba heb ik een hoofddoek gekocht (dankjewel marysia!) die ik door Boitoinah op het laten doen. Het is echt nog een kunst om die doek strak om je hoofd te krijgen en met spelden vast te zetten, zal het van de week zelf proberen. De meeste kinderen die mij zo zien gaan helemaal uit hun dak: "jahid" (goed) of nice! Ze vinden het te gek dat ik dit probeer en vragen of ik zo de hele ramadan rond ga lopen. Ze waren dan ook erg verbaasd dat ik vandaag weer zonder hoofddoek verscheen, ik was toch moslima geworden?..

De ramadan is tevens begonnen vandaag. Voordurend krijg je van iedereen de vraag of je soms eet en drinkt.  Ik heb vandaag geprobeert alleen te ontbijten en vervolgens pas weer 's avonds te eten maar helaas, ik ben een faler. Degene die mij wat beter kennen weten dat ik eten een plezante bezigheid vind (het liefst de hele dag door) dus het is voor mij erg moeilijk maar ik ga gewoon proberen te trainen.  Al de eerste dag van ramadan merk je erg het verschil. Op weg naar werk zijn de straten muisstil vergeleken met normaal en dat terwijl we al een uur later vertrekken. Overdag is alles dicht dus voor een koffie moet je heel veel moeite doen. 's Avonds na het avondgebed (7.30 pm) wanneer iedereen weer mag eten is nog steeds alles gesloten  en zie je veel mensen met pannen en borden de straat oversteken naar andere huizen. Ik hoop dat het nachtleven juist opbloeit door de ramadan hier in Irbid, maar dat zal ik nu gaan ontdekken!

No hurri no wurri

Donderdag middag vertrokken we met een grote bus van irbid naar aqaba. Het was een rit van minimal 5,5 uur in een bus met airco, het leek een beetjeop schoolreisje. Onderweg keken we een amateuristische arabische humor film die zo slecht was dat het grappig was (lees: geluid van vogeltjes als iemand een klap op het hoofd kreeg). Als de boxen van de bus het even niet goed deden dan moet de chauffeur even aan de losse draadjes rommelen rond zijn stuur. Elke andere bus die we tegen komen wordt vrolijk naar getoeterd en ook de politie die de bus controleerde werd met een goede knuffel ontvangen in de bus. Zodra de Jordaanse politie door hebben dat we buitenlands zijn kunnen we blijven zitten: ze kunnen ons paspoort niet lezen aangezien het niet arabisch is.
Aangekomen in Aqaba staat ons een verwachte doch onplezante ervaring te wachten: HET IS FREAKING HOT. In Aqaba is het prima 10 graden warmer dan bij ons in het warme Irbid en zelfs 's avonds druipt het zweet langs je benen ondanks het feit dat aqaba langs de zee ligt. Gelukkig namen we de volgende dag een bootcruise over de rode zee die voor veel verkoeling zorgde en voor een enorme bevrijding voor mij. Ik kon namelijk weer een bikini aan en proberen bruin te worden. Thuis is er totaal geen mogelijkheid om een bikini te dragen. Sterker nog, toen Oti en ik in een sneaky hoekje op ons dak van de flat gingen zonnen en AIESEC hier achter kwam, volgde een fixe strafklas over aanpassing in aan deze cultuur.
Na een dag shoppen en chillen in Aqaba zijn we in alle vroegte vertrokken met Luc-Tours (mede mogelijk gemaakt door Luc Mes) op weg naar Petra een van de zeven wereld wonderen. Het is een eeuwen oude stad  die lange tijd geheim is gebleven voor alle toeristen en pas is (her)ondekt in de 18e eeuw. Het is indrukwekkend om te zien hoe een stad is gebouwd (of eigenlijk gehakt) uit rotsen zonder enige vorm van machines. Het is geweldig om te bedenken dat 2000 jaar geleden mensen daadwerkelijk hier rond liepen, handelde, woonde en gebruik maakte van de enorme ruimtes, het theater en de vele uitgehakte huizen. Het uitzicht op de hogere heuvels zijn prachtig en de boedisten die nog steeds dagelijks leven tussen de rotswanden zijn heel aardig. Op de rug van een paard zijn we Petra binnen gereden en even later vervolgde Annabel en ik onze reis op de rug van een ezel naar de hoogste toppen van Petra (foto's volgen). Boven op een van de bergtoppen ontmoette we twee boeddisten die ons veel konden vertellen over Petra en ons ook mee terug namen op een ezel naar hun dorp zodat wij optijd zouden zijn voor de bus. Wij waren voordurend in de stress (bang om onze bus te missen) dat simpelweg werd afgepoeierd met " no hurrie no wurri (no hurry no worries) waarna steevast een aantal zinnen zongen van Bob marley " no woman no cry" (eigenlijk kende ze alleen deze zin). De mannen brachten ons terug en nodigde ons uit voor de volgende keer Petra inclusief een overnachting op 1 van de bergen.
Het was stikkend warm en helaas heb ik nog niet alles gezien dus ik hoop nog een keer terug te kunnen. Mocht de boodschap nog niet duidelijk zijn: als je ooit in de buurt van Jordanie komt: bezoek Petra!!!!!

there's a first time for everything

Zondag is hier gewoon een werkdag dus was dit mijn eerste werkdag. We moesten ons om 8 uur 's ochtends melden en omdat Ottie nog niet klaar was toen de jongens vertrokken om te lopen naar SOS, pakte we om 7u45 de taxi (voor maar 1 DJ). Hierdoor waren we 5 min te vroeg en moesten we eerst nog 15 min wachten voordat het klaslokaal open ging. Alle afspraken  hier gaan namelijk via Jordaanse tijden: ongeveer een tijd afspreken en dan nog 10 min erbij tellen. Kortom: Ideaal voor mij!!

De eerste les bestond uit een klas van 8 schattige kindjes van een jaar of 6. Ik verbaasde me hoe goed ze al Engels kunnen, tellen is geen probleem en een aantal kunnen zelfs al alles opschrijven wat wij hen leren. Samen met Otti (mn kamergenootje en collega) oefende we standaard gesprekjes om elkaar gedag te zeggen en naar elkaar naam te vragen. Vervolgens deden we leuke spelletjes met cijfers zodat ze al spelende wijs sneller bekend worden met de cijfers. Ons lesuur was echt razendsnel voorbij. Helaas zouden we pas om 11uur weer les geven dus hadden we nu van 9 tot 11 niks te doen en zijn even wat Jordaanse thee gaan scoren en in een winkelcentrum gaan rondslenteren.

De volgende les wat wel wat moeilijker, het waren kinderen van 4 jaar die nog geen Engels konden verstaan dus alles moest met handen en voeten. De oplossing was weer een spelletje met ze te doen, dit maal door te tellen en te springen. Otti en ik deden fanatiek mee met de kinderen: “arms.. legs.. JUMP!” Helaas ging het fout. Terwijl ik voor de zoveelste keer sprong strekte ik mijn armen zo ver mogelijk uit. Niet rekening houden met het lage plafon deed ik vrolijk mee met de kids. Maar omdat ik langer ben dan een gemiddelde Jordaanse vrouw (en omdat ik hoog kan springen?) klapte de plafon ventilator tegen mijn hand aan terwijl ik de lucht in sprong. Ik hoorde de klap en voelde een lichte tik. Toen ik naar mijn vingers keek wist ik genoeg: mn middelvinger was gebroken.

Ik snap niet hoe het kan maar ik bleef extreem rustig. Meteen liep ik weg van de kinderen naar het hoofdkantoor en gaf iedereen opdrachten wat die gene moest doen. De een moest een doek halen, de ander water, de derde moest een auto gaan pakken en weer een ander moest Jo en Luc bellen zodat ze mijn verzekering papieren mee konden nemen naar het ziekenhuis.

De pijn begon pas te komen op weg naar het ziekenhuis. Vooral tijdens de röntgenfoto’s (toen ik nog geen verdoving had gekregen) en tijdens het twee keer terug zetten van de middelvinger (de eerste keer was niet goed gelukt bleek uit de tweede scan) klonk ik echt alsof ik aan het bevallen was zo erg was ik aan het schreeuwen en puffen.

foto: na de eerste keer mn vinger terug zetten; toen stond het dus nog niet goed blijkt uit de xray.

Nadat ik behandeld was kreeg ik een spalkje om de middelvinger en werd mijn hele hand ingezwachteld met verband. Helaas mocht ik geen kleurtje kiezen. De totale kosten (die ik gelijk zelf moest neer leggen) vielen lager uit dan verwacht. Natuurlijk moesten we in een apart hokje helpen met het opstellen van een Engelse rekening voor de verzekering. En terwijl Ramez (AIESEC) als tolk fungeerde jammerde ik tegen hem dat ik nog nooit eerder wat gebroken had. “well kiet, there’s a First time for everything”.

Na de rekening te hebben betaald gingen we allemaal terug nog SOS om daar te lunchen en om de kinderen te laten zien dat het goed met me ging. We kregen een géwéldige lunch voorgeschoteld van geroosterde kip met van alles er omheen. Ik heb me tonnetje rond gegeten en daarna hebben we gespeeld met de kinderen die in dat huis woonde. Elk huis heeft ongeveer 10 kinderen met verschillende leeftijden en één moeder. De directeur van sos Irbid is de het vader figuur van alle  kinderen.

Toen ik vertrok om naar huis te gaan bleek mijn vinger nog steeds te bloedde en was dit door het verband heen gekomen. Dus moesten we weer naar een kliniek toe om er naar te kijken. Deze dokter was boos over mijn vorige behandeling. Het verband met het spalkje gaf te weinig steun en de snee in mn vinger had gehecht moeten worden.  Voor de tweede keer die dag lag ik op de behandelbank om verdovingen te krijgen. Daarna werd de snee gehecht en kreeg ik gips om de middelvinger en de ringvinger (mocht ook hier geen kleur kiezen).

Eenmaal thuis gekomen ben ik gaan slapen. ’s Avonds zijn we in de bergen naar de sterren en de stad gaan kijken wat erg mooi was en niet te vermoeiend. Om deze slechte dag nog even goed af te sluiten werd mijn moeders pinpas ingeslikt door de automaat, lucky me. Vandaag niet gaan werken, medicijnen gehaald, een xray laten maken en vooral lang uitgeslapen. de jordaanse sjaal die ik had gekregen van Nazar gebruik ik nu als mitella. Als ik mn hand veel gebruik merk ik dat het daarna pijn doet. Ik wil zoveel mogelijk blijven doen maar het is niet makkelijk. Typen met 1 hand gaat ook erg traag,te traag en onverwachte bewegingen of stoten doet veel pijn. Voorlopig maar het beste er van maken, wellicht vanavond weer even ontspannen shisha roken?..

Shukran!

Mijn eerste blog vanuit Jordanië met op de achtergrond de oproep van de moskee tot het gebed. Wij zitten gelukkig niet pal naast een moskee dus we worden er niet mee gewekt.

Alweer eergisteren ben ik geland in Ammam. Mijn eerste ontmoeting met Jordaniërs was al op het vliegveld. Nazar, onze soort van personal assistent (en goede vriend!), kwam naar mij toegelopen en gaf me meteen een knuffel: "Welcome to Jordan!" en ik kreeg meteen een echte Jordaanse sjaal in mijn handen gedrukt. Overal waar wij als buitenlanders over straat lopen roepen mensen dit naar ons. Waarop bij beleefd antwoorden: Shukram (dank u wel). Alle mensen zijn heel beleefd en erg behulpzaam. Je wordt midden op straat gewoon uitgenodigd voor een kopje Jordaanse thee. Deze thee is super sterk, heel zoet en gemengd met rozemarijn (erg lekker en goed tegen buikpijn). De man van wie we gisteren de thee kregen heeft 17 zonen bij drie verschillende vrouwen maar slaapt in een klein hutje naast zijn werkplaats. Ramadan vindt hij hypocriet en alcohol drinken doet hij ook gewoon. Ik weet nou niet of deze man mijn beeld van het Midden-Oosten veranderd of bevestigd. De beleefdheid en vriendelijkheid had ik in ieder geval niet verwacht, daar kunnen wij in Nederland nog wat van leren.

 De vriendelijkheid van deze mensen verdwijnt echter gelijke wanneer ze in de auto stappen. Ze zijn voordurend aan het toeteren, rijden met 4 naast elkaar op een twee baans weg, schelden elkaar uit tijdens het inhalen. In de anderhalf uur rijden van het vliegveld naar Irbid was ik dus ook erg geschokt van deze taferelen. Mensen dragen geen gordels, halen elkaar rakelings in waardoor de ander keihard moet remmen en slingeren over de weg om gaten te ontwijken. Vlak voor ons was er een kleine kopstaart botsing waardoor er 5 arabische mannen midden op de (snel)weg woedend naar elkaar aan het schreeuwen waren en bijna aan het vechten. Het deed mij erg denken aan Jerry Springer. Gelukkig werd ik na mijn terrorreis goed opgevangen in ons appartement door Johan en Luc, die hier al een aantal dagen waren. Ons appartement is erg groot, vooral omdat we er nu nog met zn 3'en in zitten. Ik slaap nu nog alleen op een  kamer maar een dezer dagen krijg ik een kamergenoot erbij, Ottilia (we call here Otti) uit Romenië. Een lieve meid met veel make-up die om alles lacht. Prima kamergenoot dus. De keuken is nog niet erg bruikbaar (goor en geen gas aangesloten) maar voorlopig is dat ook nog niet nodig. We gaan elke keer uit eten wat heel goedkoop is hier. Zoals gisteren hebben we 's middags kip met rijst groente en een soort sambal gegeten, erg lekker! Drie grote borden met rijst (kreeg de mijne geeneens voor de helft op), halve kip, drie water en drie cola. Totale kosten 8,5JD = € 8,4. Ook ons avond eten fallafel, soort turkse pizza met patat en een sperma sausje, is maar max 2JD (vet lekker, ideaal voor jou Ramón). Ik moet nog erg wennen aan het feit dat we alleen met onze rechterhand eten naar onze mond mogen brengen in het openbaar, anders is het een belediging. Als de Ramadan begint moeten we echter vaker thuis eten. Overdag zijn de restaurants gesloten en 'savonds zijn ze stamp vol. Daarnaast is het heel asociaal om te eten voor de neus van iemand die aan het vasten is. Dus over 2 a 3 weken moeten we de keuken helemaal kook klaar maken. Zelf koken op dit moment is nog geen optie, we hebben namelijk een probleem met de riolering. Niks spoelt meer door waardoor het water weer uit de putjes of uit de wc terug omhoog komt (ja, ook de drollen komen weer naar boven drijven). Als het goed is komen ze het vandaag maken, maarja, het is wel een zaterdag dat is net als bij ons ook weekend in de arabische landen. Vrijdag is voor hen een soort zondag, tot aan het middag gebed werkt niemand en is alles gesloten, daarna gaan er een paar dingen open maar niet veel. Zondag is gewoon een werk dag, dus morgen zal ik ook voor het eerst gaan werken bij SOS Children village. Ottie is mijn collega en samen gaan we dus Engels en Frans geven. Ze vertelde mij al dat haar eerste dag een ramp was: de kinderen aten hun kleurpotloden op, staken hun vingers in de ventilator en waren op de tafel aan het dansen. Er staat mij dus wat te wachten morgen..

Gelukkig mag ik nu nog een dagje chillen en rond snuffelen, we zullen vast vanavond weer even shisha(waterpijp) gaan roken met een verse smoothie ernaast (2 enorme shiha's, 2 thee, 4 verschillende smoothies en 4 water: 16 JD met 6 personen). Ook gisteren was hier dus weekend en hoefte ik niet te werken. Mijn kamer helemaal schoon geboend en opzoek gegaan naar bedlakens, die ik verdomme nog steeds niet gevonden heb waardoor ik nu dus nog op een handdoek slaap en onder een of ander goor deken. 's Avonds hadden we een AIESEC party (de organisatie waarmee ik in Jordanië ben, thank you!) met heel veel internationale studenten. Was heel druk en erg gezellig, veel interessante mensen ontmoet. Grappig weetje: Tot aan 23 uur mocht er geen alcohol geschonken worden, daarna kwamen de flessen vodka te voor schijn. Op die manier geven ze mensen die geen alchohol drinken de gelegenheid om een leuke avond te hebben maar weg te gaan wanneer er alcohol in het spel komt, want internationale studenten drinken natuurlijk wel. Ik hoefde gisteren dus ook geen rekening te houden met mijn kleding. In Ammam zijn ze sowieso veel makkelijker, er zijn genoeg vrouwen die er met blote schouders en korte broeken bij lopen. In Irbid, hoewel het een studentenstad is, zijn ze niet zoveel gewend. Mijn eerste avond over straat was erg apart, alsof ik over een catwalk liep. Alle mannen staren je na omdat ik dus 'te naakt' gekleed was. Ik had namelijk geen hoofddoek om en af en toe als mijn vestje naar beneden gleed zag je mijn bh bandje (OMG). Verder wel gewoon lange broek en dus een vestje aan gedaan, maar het mocht niet baten. Daarom ben ik gisteren middag gesluierd en al naar buiten gegaan om te lunchen, erg leuk en het hielp! Vooral op SOS schijnen ze erg geschokt te zijn als je een deco draagt dus dat wordt inpakken morgen.

Maar morgen is morgen, nu eerst ontbijten.
Tot de volgende blog!