Donderdag middag vertrokken we met een grote bus van irbid naar aqaba. Het was een rit van minimal 5,5 uur in een bus met airco, het leek een beetjeop schoolreisje. Onderweg keken we een amateuristische arabische humor film die zo slecht was dat het grappig was (lees: geluid van vogeltjes als iemand een klap op het hoofd kreeg). Als de boxen van de bus het even niet goed deden dan moet de chauffeur even aan de losse draadjes rommelen rond zijn stuur. Elke andere bus die we tegen komen wordt vrolijk naar getoeterd en ook de politie die de bus controleerde werd met een goede knuffel ontvangen in de bus. Zodra de Jordaanse politie door hebben dat we buitenlands zijn kunnen we blijven zitten: ze kunnen ons paspoort niet lezen aangezien het niet arabisch is.
Aangekomen in Aqaba staat ons een verwachte doch onplezante ervaring te wachten: HET IS FREAKING HOT. In Aqaba is het prima 10 graden warmer dan bij ons in het warme Irbid en zelfs 's avonds druipt het zweet langs je benen ondanks het feit dat aqaba langs de zee ligt. Gelukkig namen we de volgende dag een bootcruise over de rode zee die voor veel verkoeling zorgde en voor een enorme bevrijding voor mij. Ik kon namelijk weer een bikini aan en proberen bruin te worden. Thuis is er totaal geen mogelijkheid om een bikini te dragen. Sterker nog, toen Oti en ik in een sneaky hoekje op ons dak van de flat gingen zonnen en AIESEC hier achter kwam, volgde een fixe strafklas over aanpassing in aan deze cultuur.
Na een dag shoppen en chillen in Aqaba zijn we in alle vroegte vertrokken met Luc-Tours (mede mogelijk gemaakt door Luc Mes) op weg naar Petra een van de zeven wereld wonderen. Het is een eeuwen oude stad die lange tijd geheim is gebleven voor alle toeristen en pas is (her)ondekt in de 18e eeuw. Het is indrukwekkend om te zien hoe een stad is gebouwd (of eigenlijk gehakt) uit rotsen zonder enige vorm van machines. Het is geweldig om te bedenken dat 2000 jaar geleden mensen daadwerkelijk hier rond liepen, handelde, woonde en gebruik maakte van de enorme ruimtes, het theater en de vele uitgehakte huizen. Het uitzicht op de hogere heuvels zijn prachtig en de boedisten die nog steeds dagelijks leven tussen de rotswanden zijn heel aardig. Op de rug van een paard zijn we Petra binnen gereden en even later vervolgde Annabel en ik onze reis op de rug van een ezel naar de hoogste toppen van Petra (foto's volgen). Boven op een van de bergtoppen ontmoette we twee boeddisten die ons veel konden vertellen over Petra en ons ook mee terug namen op een ezel naar hun dorp zodat wij optijd zouden zijn voor de bus. Wij waren voordurend in de stress (bang om onze bus te missen) dat simpelweg werd afgepoeierd met " no hurrie no wurri (no hurry no worries) waarna steevast een aantal zinnen zongen van Bob marley " no woman no cry" (eigenlijk kende ze alleen deze zin). De mannen brachten ons terug en nodigde ons uit voor de volgende keer Petra inclusief een overnachting op 1 van de bergen.
Het was stikkend warm en helaas heb ik nog niet alles gezien dus ik hoop nog een keer terug te kunnen. Mocht de boodschap nog niet duidelijk zijn: als je ooit in de buurt van Jordanie komt: bezoek Petra!!!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten