there's a first time for everything

Zondag is hier gewoon een werkdag dus was dit mijn eerste werkdag. We moesten ons om 8 uur 's ochtends melden en omdat Ottie nog niet klaar was toen de jongens vertrokken om te lopen naar SOS, pakte we om 7u45 de taxi (voor maar 1 DJ). Hierdoor waren we 5 min te vroeg en moesten we eerst nog 15 min wachten voordat het klaslokaal open ging. Alle afspraken  hier gaan namelijk via Jordaanse tijden: ongeveer een tijd afspreken en dan nog 10 min erbij tellen. Kortom: Ideaal voor mij!!

De eerste les bestond uit een klas van 8 schattige kindjes van een jaar of 6. Ik verbaasde me hoe goed ze al Engels kunnen, tellen is geen probleem en een aantal kunnen zelfs al alles opschrijven wat wij hen leren. Samen met Otti (mn kamergenootje en collega) oefende we standaard gesprekjes om elkaar gedag te zeggen en naar elkaar naam te vragen. Vervolgens deden we leuke spelletjes met cijfers zodat ze al spelende wijs sneller bekend worden met de cijfers. Ons lesuur was echt razendsnel voorbij. Helaas zouden we pas om 11uur weer les geven dus hadden we nu van 9 tot 11 niks te doen en zijn even wat Jordaanse thee gaan scoren en in een winkelcentrum gaan rondslenteren.

De volgende les wat wel wat moeilijker, het waren kinderen van 4 jaar die nog geen Engels konden verstaan dus alles moest met handen en voeten. De oplossing was weer een spelletje met ze te doen, dit maal door te tellen en te springen. Otti en ik deden fanatiek mee met de kinderen: “arms.. legs.. JUMP!” Helaas ging het fout. Terwijl ik voor de zoveelste keer sprong strekte ik mijn armen zo ver mogelijk uit. Niet rekening houden met het lage plafon deed ik vrolijk mee met de kids. Maar omdat ik langer ben dan een gemiddelde Jordaanse vrouw (en omdat ik hoog kan springen?) klapte de plafon ventilator tegen mijn hand aan terwijl ik de lucht in sprong. Ik hoorde de klap en voelde een lichte tik. Toen ik naar mijn vingers keek wist ik genoeg: mn middelvinger was gebroken.

Ik snap niet hoe het kan maar ik bleef extreem rustig. Meteen liep ik weg van de kinderen naar het hoofdkantoor en gaf iedereen opdrachten wat die gene moest doen. De een moest een doek halen, de ander water, de derde moest een auto gaan pakken en weer een ander moest Jo en Luc bellen zodat ze mijn verzekering papieren mee konden nemen naar het ziekenhuis.

De pijn begon pas te komen op weg naar het ziekenhuis. Vooral tijdens de röntgenfoto’s (toen ik nog geen verdoving had gekregen) en tijdens het twee keer terug zetten van de middelvinger (de eerste keer was niet goed gelukt bleek uit de tweede scan) klonk ik echt alsof ik aan het bevallen was zo erg was ik aan het schreeuwen en puffen.

foto: na de eerste keer mn vinger terug zetten; toen stond het dus nog niet goed blijkt uit de xray.

Nadat ik behandeld was kreeg ik een spalkje om de middelvinger en werd mijn hele hand ingezwachteld met verband. Helaas mocht ik geen kleurtje kiezen. De totale kosten (die ik gelijk zelf moest neer leggen) vielen lager uit dan verwacht. Natuurlijk moesten we in een apart hokje helpen met het opstellen van een Engelse rekening voor de verzekering. En terwijl Ramez (AIESEC) als tolk fungeerde jammerde ik tegen hem dat ik nog nooit eerder wat gebroken had. “well kiet, there’s a First time for everything”.

Na de rekening te hebben betaald gingen we allemaal terug nog SOS om daar te lunchen en om de kinderen te laten zien dat het goed met me ging. We kregen een géwéldige lunch voorgeschoteld van geroosterde kip met van alles er omheen. Ik heb me tonnetje rond gegeten en daarna hebben we gespeeld met de kinderen die in dat huis woonde. Elk huis heeft ongeveer 10 kinderen met verschillende leeftijden en één moeder. De directeur van sos Irbid is de het vader figuur van alle  kinderen.

Toen ik vertrok om naar huis te gaan bleek mijn vinger nog steeds te bloedde en was dit door het verband heen gekomen. Dus moesten we weer naar een kliniek toe om er naar te kijken. Deze dokter was boos over mijn vorige behandeling. Het verband met het spalkje gaf te weinig steun en de snee in mn vinger had gehecht moeten worden.  Voor de tweede keer die dag lag ik op de behandelbank om verdovingen te krijgen. Daarna werd de snee gehecht en kreeg ik gips om de middelvinger en de ringvinger (mocht ook hier geen kleur kiezen).

Eenmaal thuis gekomen ben ik gaan slapen. ’s Avonds zijn we in de bergen naar de sterren en de stad gaan kijken wat erg mooi was en niet te vermoeiend. Om deze slechte dag nog even goed af te sluiten werd mijn moeders pinpas ingeslikt door de automaat, lucky me. Vandaag niet gaan werken, medicijnen gehaald, een xray laten maken en vooral lang uitgeslapen. de jordaanse sjaal die ik had gekregen van Nazar gebruik ik nu als mitella. Als ik mn hand veel gebruik merk ik dat het daarna pijn doet. Ik wil zoveel mogelijk blijven doen maar het is niet makkelijk. Typen met 1 hand gaat ook erg traag,te traag en onverwachte bewegingen of stoten doet veel pijn. Voorlopig maar het beste er van maken, wellicht vanavond weer even ontspannen shisha roken?..