jammer dan ramedan

Vandaag is het 4 augustus oftwel de vierde dag van ramadan. Het leven is totaal veranderd hier. 's ochtends is het rustig op straat en de winkels zijn overdag gesloten. 's Nachts daarintegen is het een drukte van jewelste op straat. Tot nu toe heb ik 1 goede ramadan dag gehad, de tweede dag. Die dag had ik veel te doen (lees: geen tijd om te eten) en als je de rest van de dag slaapt is het niet zo moeilijk om niet te gaan eten. Ik was enigzins trots op mezelf. Maar als je het echt wilt dan is ramadan niet heel moeilijk denk ik.Vannacht waren wij bijvoorbeeld ook op bezoek bij een Arabische familie die aan de ramadan doet. Bij het avond gebed zo rond 19:30 mag men weer gaan eten. De gehele familie/gezin komt bij elkaar op bezoek en iedereen neemt lekkers mee. Mansaf, Humus, falaffel en vele andere traditionele arabische gerecht verschijnen in kleine schaaltjes en de gehele tafel staat dus vol. Vanaf dit moment is het ieder voor zich. De truc is juist: niet te veel eten ineens na het avond gebed. Na het eten gaat iedereen naar huis om hem te chille met turkse koffie, thee en shesha. Het vreetfestijn is echter nog niet voorbij, de komende uren verschijnen voordurend zoetigheden op tafel waardoor je tanden uit je mond vallen als je er teveel van eet. Sommige mensen (kinderen) gaan nog even slapen om vervolgens rond 3:30/4:00 uur weer wakker te worden. De meeste mensen blijven echter de gehele nacht op om (nog meer) shesha te roken en thee (shy) te drinken. Voor het ochtendgebed wordt er weer gegeten. Nu wordt er dinner op tafel gezet, mansaf, Humus, falaffel en vele andere traditionele gerechten. Ja, men eet hier het liefst driemaal per dag het zelfde. Ditmaal gooi je jezelf zo veel mogelijk vol, dit is tenslotte waar je de rest van de dag op moet teren. Na dat je jezelf tonnetje rond hebt gegeten ga je slapen, het liefst tot aan het avond gebed (tenzij je moeder bent, dan moet er natuurlijk gekookt worden). Tegen de tijd dat je wakker wordt is het vasten al weer voorbij en kan je aanschuiven aan een tafel vol met traditioneel arabisch eten: Mansaf, humus en falaffel.

Het contrast

Zondag 24 juli was het zo ver : open dag @ SOS, iets waar de kinderen al weken naar uit keken. Iedereen had nieuwe kleren gekocht en praten al dagen over spongebob en spiderman. Voor ons was het ook erg prettig aangezien we net terug kwamen van een weekend dode zee en wadi rum en wij die dag niet hoefte te werken. Pas om 16uur moesten de stagaires zich melden en begonnen Annabel, Oti en ik met het sminken van de kinderen en het lakken van de nagels. De avond bestond uit optredens van de kinderen en verschillende loterijen (waarvoor je de loten kon kopen bij de kinderen, wij zijn nu allemaal arm). Iedereen van buitenaf die wil kon komen kijken, loten kopen en genieten van alle drankjes en donuts en dus SOS van binnen zien. Het was echt heel gezellig, de kinderen waren mega enthousiast en stonden stijf van de suiker en adrenaline! De avond eindigde natuurlijk met de traditionele Jordaanse dans "dubkeh" waar ik en Johan ons aan waagde maar het is niet makkelijk. Er waren meer dan 500 bezoekers van buitenaf gekomen en er werd veel gelachen en gedanst.

De rest van de week @ SOS was watl raar gezien heel SOS nog van slag was. Hoewel wij netjes optijd waren op maandag kwam geen kind op dagen voor de lessen dus zijn we maar mee gaan zwemmen 's middags (alleen meiden want man en vrouw zijn gescheiden met zwemmen). Dit was voor mij echt nieuw. Wij kunnen in Nederland allemaal zwemmen maar hier verdrinken ze als ze in het zwembad springen. Kinderen ter plekke leren zwemmen is ook moeilijker dan ik dacht, vooral met een gebroken vinger. De kinderen worden hysterisch als ze het water springen. Een meisje verdronk bijna omdat ze in het diepe bad sprong en niet kon staan, ik haalde haar hyperventilerend het zwembad uit. Vervolgens sprong ze 10 minuten later weer het zelfde diepe bad in waardoor ik weer voor bay watch moest spelen. Heb haar in totaal 4x eruit moeten vissen. De leraren die mee waren kunnen zelf ook niet zwemmen en hadden mij achtergelaten met de 30 gillende meiden die overal in het water aan mij hingen omdat ze zelf niet boven water konden blijven. Ze waren gefacsineerd door het feit dat ik zo goed kon zwemmen en wilde het graag leren maar ze zagen eruit als net geslachte kippen wanneer ze naast het zwembad op het droge zwembewegingen maakte. Het zwembad zelf was ook niet al te geschikt, het water was groen (water is schaars in Jordanie dus zwembaden zijn duur en water wordt vrijwel niet ververst) en het bad zelf was niet veel groter dan onze fusie (huiskamer) in leiden, en dat met 50 vrouw tegelijk, met de andere bezoekers mee geteld. Deze zwemles was totaal tegen mij verwachting in. Ik hoopte in mn bikini een beetje bruin te kunnen worden en af en toe een baantje te trekken met de kinderen. Daarintegen kwam ik terecht in een mini stink zwembad gekleed in een kindermajo en een hana montana tshirt omdat ik "gepast" gekleed moest zijn voor dit vrouwen zwembad!

Als contrast had ik deze week ook weer een totaal westerse ervaring. In een luxe buitenwijk van Amman waren we uitgenodigd door de Nederlandsche ambassade. Eenmaal daar werden we ontvangen met paling op toast, heineken en heerlijke witte wijn! We kregen te horen hoe Jordanie, voornamelijk politiek, er voor staat en dit is heel intressant om te horen van iemand uit Nederland omdat zij alles kon uitleggen naar ons systeem. Ook kregen we de gelegenheid om vragen te stellen maar helaas hadden we maar een uur en was de was snel voorbij. Omdat ik  nu toch in Amman was bleef ik bij mijn landgenoten slapen die op dit moment stage lopen in Amman en gingen we stappen! Het uitgaan en de club was totaal andere Jordaanse ervaring dan ik toe nu toe heb gehad. Vrouwen met hoofddoek kwamen de club niet in en alle meisjes binnen liepen in minirokjes. Alcohol werd rijkelijk geschonken en al helemaal aan ons omdat "Nederlanders zo gezellig zijn" volgens de eigenaar! Mijn aangepaste kleding die ik droeg was ineens minder gepast in deze totaal andere cultuur. Helaas zal dit soort uitstapjes niet meer voorkomen aangezien tijdens de ramadan alle clubs gesloten zijn.

 Hoewel de club dus westers was bleek de reis naar de club daarintegen weer totaal aan te sluiten bij mijn beeld van de Jordaanse beleefdheid. Omdat we de weg naar de club niet konden vinden vroegen we het aan een jongeman op straat. Zijn moeder liep met ons naar haar auto om het adres op te zoeken op de tomtom en het bleek toch wel wat verder te zijn dan we hadden gedacht. Jordaanse gedacht dus: "spring maar in de auto! wij brengen jullie wel". Wij waren echter met een groep van negen Nederlanders en het gezin was zelf al met vier dus zaten we uiteindelijk met dertien mensen in de auto. Met vijf meiden in de achterbak, vier Nederlanders en Jordaans broertje op de achterbank, moeder met dochter op schoot naast de bestuurder en Jordaans jongen achter het stuur en zingen maar: "We zijn er bijna, we zijn er bijna.."



Dit weekend heb ik in aqaba heb ik een hoofddoek gekocht (dankjewel marysia!) die ik door Boitoinah op het laten doen. Het is echt nog een kunst om die doek strak om je hoofd te krijgen en met spelden vast te zetten, zal het van de week zelf proberen. De meeste kinderen die mij zo zien gaan helemaal uit hun dak: "jahid" (goed) of nice! Ze vinden het te gek dat ik dit probeer en vragen of ik zo de hele ramadan rond ga lopen. Ze waren dan ook erg verbaasd dat ik vandaag weer zonder hoofddoek verscheen, ik was toch moslima geworden?..

De ramadan is tevens begonnen vandaag. Voordurend krijg je van iedereen de vraag of je soms eet en drinkt.  Ik heb vandaag geprobeert alleen te ontbijten en vervolgens pas weer 's avonds te eten maar helaas, ik ben een faler. Degene die mij wat beter kennen weten dat ik eten een plezante bezigheid vind (het liefst de hele dag door) dus het is voor mij erg moeilijk maar ik ga gewoon proberen te trainen.  Al de eerste dag van ramadan merk je erg het verschil. Op weg naar werk zijn de straten muisstil vergeleken met normaal en dat terwijl we al een uur later vertrekken. Overdag is alles dicht dus voor een koffie moet je heel veel moeite doen. 's Avonds na het avondgebed (7.30 pm) wanneer iedereen weer mag eten is nog steeds alles gesloten  en zie je veel mensen met pannen en borden de straat oversteken naar andere huizen. Ik hoop dat het nachtleven juist opbloeit door de ramadan hier in Irbid, maar dat zal ik nu gaan ontdekken!

No hurri no wurri

Donderdag middag vertrokken we met een grote bus van irbid naar aqaba. Het was een rit van minimal 5,5 uur in een bus met airco, het leek een beetjeop schoolreisje. Onderweg keken we een amateuristische arabische humor film die zo slecht was dat het grappig was (lees: geluid van vogeltjes als iemand een klap op het hoofd kreeg). Als de boxen van de bus het even niet goed deden dan moet de chauffeur even aan de losse draadjes rommelen rond zijn stuur. Elke andere bus die we tegen komen wordt vrolijk naar getoeterd en ook de politie die de bus controleerde werd met een goede knuffel ontvangen in de bus. Zodra de Jordaanse politie door hebben dat we buitenlands zijn kunnen we blijven zitten: ze kunnen ons paspoort niet lezen aangezien het niet arabisch is.
Aangekomen in Aqaba staat ons een verwachte doch onplezante ervaring te wachten: HET IS FREAKING HOT. In Aqaba is het prima 10 graden warmer dan bij ons in het warme Irbid en zelfs 's avonds druipt het zweet langs je benen ondanks het feit dat aqaba langs de zee ligt. Gelukkig namen we de volgende dag een bootcruise over de rode zee die voor veel verkoeling zorgde en voor een enorme bevrijding voor mij. Ik kon namelijk weer een bikini aan en proberen bruin te worden. Thuis is er totaal geen mogelijkheid om een bikini te dragen. Sterker nog, toen Oti en ik in een sneaky hoekje op ons dak van de flat gingen zonnen en AIESEC hier achter kwam, volgde een fixe strafklas over aanpassing in aan deze cultuur.
Na een dag shoppen en chillen in Aqaba zijn we in alle vroegte vertrokken met Luc-Tours (mede mogelijk gemaakt door Luc Mes) op weg naar Petra een van de zeven wereld wonderen. Het is een eeuwen oude stad  die lange tijd geheim is gebleven voor alle toeristen en pas is (her)ondekt in de 18e eeuw. Het is indrukwekkend om te zien hoe een stad is gebouwd (of eigenlijk gehakt) uit rotsen zonder enige vorm van machines. Het is geweldig om te bedenken dat 2000 jaar geleden mensen daadwerkelijk hier rond liepen, handelde, woonde en gebruik maakte van de enorme ruimtes, het theater en de vele uitgehakte huizen. Het uitzicht op de hogere heuvels zijn prachtig en de boedisten die nog steeds dagelijks leven tussen de rotswanden zijn heel aardig. Op de rug van een paard zijn we Petra binnen gereden en even later vervolgde Annabel en ik onze reis op de rug van een ezel naar de hoogste toppen van Petra (foto's volgen). Boven op een van de bergtoppen ontmoette we twee boeddisten die ons veel konden vertellen over Petra en ons ook mee terug namen op een ezel naar hun dorp zodat wij optijd zouden zijn voor de bus. Wij waren voordurend in de stress (bang om onze bus te missen) dat simpelweg werd afgepoeierd met " no hurrie no wurri (no hurry no worries) waarna steevast een aantal zinnen zongen van Bob marley " no woman no cry" (eigenlijk kende ze alleen deze zin). De mannen brachten ons terug en nodigde ons uit voor de volgende keer Petra inclusief een overnachting op 1 van de bergen.
Het was stikkend warm en helaas heb ik nog niet alles gezien dus ik hoop nog een keer terug te kunnen. Mocht de boodschap nog niet duidelijk zijn: als je ooit in de buurt van Jordanie komt: bezoek Petra!!!!!