Shukran!

Mijn eerste blog vanuit Jordanië met op de achtergrond de oproep van de moskee tot het gebed. Wij zitten gelukkig niet pal naast een moskee dus we worden er niet mee gewekt.

Alweer eergisteren ben ik geland in Ammam. Mijn eerste ontmoeting met Jordaniërs was al op het vliegveld. Nazar, onze soort van personal assistent (en goede vriend!), kwam naar mij toegelopen en gaf me meteen een knuffel: "Welcome to Jordan!" en ik kreeg meteen een echte Jordaanse sjaal in mijn handen gedrukt. Overal waar wij als buitenlanders over straat lopen roepen mensen dit naar ons. Waarop bij beleefd antwoorden: Shukram (dank u wel). Alle mensen zijn heel beleefd en erg behulpzaam. Je wordt midden op straat gewoon uitgenodigd voor een kopje Jordaanse thee. Deze thee is super sterk, heel zoet en gemengd met rozemarijn (erg lekker en goed tegen buikpijn). De man van wie we gisteren de thee kregen heeft 17 zonen bij drie verschillende vrouwen maar slaapt in een klein hutje naast zijn werkplaats. Ramadan vindt hij hypocriet en alcohol drinken doet hij ook gewoon. Ik weet nou niet of deze man mijn beeld van het Midden-Oosten veranderd of bevestigd. De beleefdheid en vriendelijkheid had ik in ieder geval niet verwacht, daar kunnen wij in Nederland nog wat van leren.

 De vriendelijkheid van deze mensen verdwijnt echter gelijke wanneer ze in de auto stappen. Ze zijn voordurend aan het toeteren, rijden met 4 naast elkaar op een twee baans weg, schelden elkaar uit tijdens het inhalen. In de anderhalf uur rijden van het vliegveld naar Irbid was ik dus ook erg geschokt van deze taferelen. Mensen dragen geen gordels, halen elkaar rakelings in waardoor de ander keihard moet remmen en slingeren over de weg om gaten te ontwijken. Vlak voor ons was er een kleine kopstaart botsing waardoor er 5 arabische mannen midden op de (snel)weg woedend naar elkaar aan het schreeuwen waren en bijna aan het vechten. Het deed mij erg denken aan Jerry Springer. Gelukkig werd ik na mijn terrorreis goed opgevangen in ons appartement door Johan en Luc, die hier al een aantal dagen waren. Ons appartement is erg groot, vooral omdat we er nu nog met zn 3'en in zitten. Ik slaap nu nog alleen op een  kamer maar een dezer dagen krijg ik een kamergenoot erbij, Ottilia (we call here Otti) uit Romenië. Een lieve meid met veel make-up die om alles lacht. Prima kamergenoot dus. De keuken is nog niet erg bruikbaar (goor en geen gas aangesloten) maar voorlopig is dat ook nog niet nodig. We gaan elke keer uit eten wat heel goedkoop is hier. Zoals gisteren hebben we 's middags kip met rijst groente en een soort sambal gegeten, erg lekker! Drie grote borden met rijst (kreeg de mijne geeneens voor de helft op), halve kip, drie water en drie cola. Totale kosten 8,5JD = € 8,4. Ook ons avond eten fallafel, soort turkse pizza met patat en een sperma sausje, is maar max 2JD (vet lekker, ideaal voor jou Ramón). Ik moet nog erg wennen aan het feit dat we alleen met onze rechterhand eten naar onze mond mogen brengen in het openbaar, anders is het een belediging. Als de Ramadan begint moeten we echter vaker thuis eten. Overdag zijn de restaurants gesloten en 'savonds zijn ze stamp vol. Daarnaast is het heel asociaal om te eten voor de neus van iemand die aan het vasten is. Dus over 2 a 3 weken moeten we de keuken helemaal kook klaar maken. Zelf koken op dit moment is nog geen optie, we hebben namelijk een probleem met de riolering. Niks spoelt meer door waardoor het water weer uit de putjes of uit de wc terug omhoog komt (ja, ook de drollen komen weer naar boven drijven). Als het goed is komen ze het vandaag maken, maarja, het is wel een zaterdag dat is net als bij ons ook weekend in de arabische landen. Vrijdag is voor hen een soort zondag, tot aan het middag gebed werkt niemand en is alles gesloten, daarna gaan er een paar dingen open maar niet veel. Zondag is gewoon een werk dag, dus morgen zal ik ook voor het eerst gaan werken bij SOS Children village. Ottie is mijn collega en samen gaan we dus Engels en Frans geven. Ze vertelde mij al dat haar eerste dag een ramp was: de kinderen aten hun kleurpotloden op, staken hun vingers in de ventilator en waren op de tafel aan het dansen. Er staat mij dus wat te wachten morgen..

Gelukkig mag ik nu nog een dagje chillen en rond snuffelen, we zullen vast vanavond weer even shisha(waterpijp) gaan roken met een verse smoothie ernaast (2 enorme shiha's, 2 thee, 4 verschillende smoothies en 4 water: 16 JD met 6 personen). Ook gisteren was hier dus weekend en hoefte ik niet te werken. Mijn kamer helemaal schoon geboend en opzoek gegaan naar bedlakens, die ik verdomme nog steeds niet gevonden heb waardoor ik nu dus nog op een handdoek slaap en onder een of ander goor deken. 's Avonds hadden we een AIESEC party (de organisatie waarmee ik in Jordanië ben, thank you!) met heel veel internationale studenten. Was heel druk en erg gezellig, veel interessante mensen ontmoet. Grappig weetje: Tot aan 23 uur mocht er geen alcohol geschonken worden, daarna kwamen de flessen vodka te voor schijn. Op die manier geven ze mensen die geen alchohol drinken de gelegenheid om een leuke avond te hebben maar weg te gaan wanneer er alcohol in het spel komt, want internationale studenten drinken natuurlijk wel. Ik hoefde gisteren dus ook geen rekening te houden met mijn kleding. In Ammam zijn ze sowieso veel makkelijker, er zijn genoeg vrouwen die er met blote schouders en korte broeken bij lopen. In Irbid, hoewel het een studentenstad is, zijn ze niet zoveel gewend. Mijn eerste avond over straat was erg apart, alsof ik over een catwalk liep. Alle mannen staren je na omdat ik dus 'te naakt' gekleed was. Ik had namelijk geen hoofddoek om en af en toe als mijn vestje naar beneden gleed zag je mijn bh bandje (OMG). Verder wel gewoon lange broek en dus een vestje aan gedaan, maar het mocht niet baten. Daarom ben ik gisteren middag gesluierd en al naar buiten gegaan om te lunchen, erg leuk en het hielp! Vooral op SOS schijnen ze erg geschokt te zijn als je een deco draagt dus dat wordt inpakken morgen.

Maar morgen is morgen, nu eerst ontbijten.
Tot de volgende blog!